Soms weet je niet meer hoe je woorden geeft aan jouw verhaal en je gevoelens. Mensen drukken zich dan uit in zinnen als: “Ik weet niet precies wat er met me gebeurt…..maar alles in mij gaat ‘aan’ en wat dat dan is, ik weet het niet. Ik weet ook niet of ik dan bang of boos of verdrietig ben………..Mijn gedachten gaan alle kanten op, er is geen touw aan vast te knopen”. Dit overkomt ons allemaal. Momenten dat we het niet weten.
Soms heb je nog geen woorden voor de dingen die er in je om gaan.
Maar hetgeen wat er in je omgaat beïnvloed ondertussen wel je gemoedstoestand op een manier die je niet wil. Wanneer je vervolgens het ongewenste gevoel gaat beoordelen als ‘fout’ dan ‘is het cirkeltje rond’, zoals we dat wel eens zeggen. Dat werkt ongeveer zo: Ik voel iets, maar ik weet niet wat. Maar wat het ook is, ik wil het niet. Het is toch……..dat ik me zo voel! Dit moet stoppen!
Dan wordt het tijd voor een creatieve aanpak, potloden, verf, of krijt. Niet om een kunstwerk te maken, juist niet.
Om je gevoel uit te drukken in kleuren en symbolen hoef je niet te kunnen tekenen. Het gaat beter zonder de eis van perfectie. Een mannetje mag een ‘koppoter’ zijn, je mag jezelf weergeven als een boom en een proces uitdrukken als een monstertje.
Je mag werken met felle kleuren om je gevoel te benadrukken of iets in het donker zetten. Niemand hoeft jouw tekening te zien en alles mag.
Toch verrast het me elke keer hoe snel die ‘krabbels’ inzicht geven wat zich aan de binnenkant afspeelt. De onderstaande tekening is in 5 minuten gemaakt.
Toelichting: Het vertrekpunt was het gevoel van onzekerheid dat de grond waarop het poppetje staat, niet zo stabiel is als verwacht. Tijdens het tekenen komt de wens naar boven en de discrepantie tussen de realiteit en de wens. Door het tekenen heen, komt zicht op mogelijkheden om met die onzekerheid om te kunnen gaan.
De mooiste uitdaging die ik een keer ben aangegaan, was dat de cliënt de binnenkant tekende en ik de buitenkant zoals ik die kon observeren. Het was een mooi therapie-moment om samen naast elkaar te werken. Toen we onze tekeningen naast elkaar legden bleken die verrassend veel overeenkomsten te hebben.
We hadden een uur kunnen praten, maar nu waren we een half uur stil. En in die stilte werd met krabbels meer gezegd als dat woorden konden uitdrukken.
Die simpele tekening werd voor deze cliënt een doorbraak in het proces.
Comments are closed